Intelligentsia

O κύκλος των ποιητών 01

Εκδόσεις Εντύποις | 2015

ISBN: 978-618-5019-19-8

Σελ. 138

Συμμετοχή με τα κείμενα:

Των Πτολεμαίων

Άνοιξα το βιβλίο το παλιό των Πτολεμαίων
που με σπουδή κατέγραψα όσα είχα να σου δώσω.
Κι ήταν πολλά.
Επιγραφές, κοσμήματα και μνείες
και όλες τις κληρονομιές απ’ τη γιαγιά μου
όμως εσύ με θέλησες μόνο για τόσο λίγα.
Κι εκείνα ξεχειλίσανε θαφτήκανε στο χώμα
κομμάτια από τη σάρκα μου
κομμάτια απ’ την ψυχή.
Κράτησες μόνο το καλαίσθητο περίβλημα,
για να τυλίξει ερημιές, γύμνια και απορίες..
κι ίσως κι άλλες ελλείψεις σου
όμορφα να τις κλείσει να δείχνουν ανυπόστατες.
Κι ωραίος κι αισθηματικός μοιράστηκες αλλού.
Με το χλωμό σου πρόσωπο
της λύπης το ιδεώδες
σκορπίζοντας σε να κρατάς σφιχτά την εξουσία
σοφός, σπουδαίος, μέγας,
“ως βασιλίσκος”..
διεκδικείς την ομορφιά του θρόνου
μοιράζοντας αξιώματα
πάνω σε τάπητα παχύ με οδαλίσκες ξαπλωμένες..
να αναφωνούν ..
το..”Πολυκαισαρίη”!

Ελένη 15/3/14

Απάντηση… μιας νύχτας…

Ήθελα να κρυφτώ., δεν το αρνιέμαι.
Μα πώς μπορούσα από το βλέμμα σου εκείνο να ξεφύγω..
πυκνό σκοτάδι, έλεγα,
το μακιγιάζ περίτεχνο, δε θα φανούν οι χαρακιές.
Μπογιά στα μάτια έβαλα απ’ τις συμβάσεις,
τα χείλια έβαψα μ’ άλικο χρώμα
μες στις αξίες βουτηγμένο
και το σταχτί μου δέρμα στο άνομο της ενοχής.
Ήθελα να κρυφτώ., δεν το αρνιέμαι..
Όμως εκείνο το ερπετό, ζήλεια το είπες,
έδειχνε που και που τα δόντια του στ’ αδόκητο
της τρυφεράδας σου ..
προορισμός τόποι καινούργιοι..
κι εγώ, η άλλη, θέλησα λίγη να αποσπάσω.
Λύπες παράξενες τυλίξαν την ψυχή σ’ ένα κενό
και πάνω της καρφώθηκαν οι τρύπιες λέξεις.
Πέτρωσε κι η γλυκιά αφή τότε απ’ το όνειρό μου.
Ήθελα να κρυφτώ.. ναι ..δεν το αρνιέμαι.
Ξένες σκιές, κι εγώ ανάμεσα
αδιάφορα να προσπεράσω στα ελλιπή
σ’ αδιάφορο αγκάλιασμα ασάλευτη σκιά,
μα οι κτύποι της καρδιάς οι δυνατοί,
τρυπήσανε της νύχτας το σκοτάδι
να τους σιγάσω.. αδύνατο.. βάραινε η σιωπή.
Κρύφτηκα στην ανάμνηση.
Να μην πονέσεις, ήθελα, σα νιώσεις τις πληγές μου..

Ελένη Φεβρουάριος 2014

Προσμονή-

Τυχαία κάθοδος σε αναμονή.
Ξέρω! Σπάνιο είναι το τυχαίο να φεγγοβολήσει.
Σε κίβδηλη πορεία.. τραβάει.
Λίγα-λίγα τα φύλλα πέφτουν λεκιασμένα.
Απογυμνώθηκα.
Κρύβω με τις παλάμες τις πληγές της συνέπειας.
Να περισώσω, τι;
Το λίγο απ’ την Ουράνια φωτιά
ό,τι τέλος πάντων απόμεινε.
… “Τεχνάσματα ακτινοβολίας¨” τα είπανε αντανακλούν κουζινικά της ανάγκης..
παράδοση λένε..
μα τρυπάνε το κορμί..
τεμαχίζουν ζωτικά όργανα.
Δες!!
Ίσως όμως καταφέρω να τα συράψω.
Τώρα όλα χώρο ουδετερότητας σχηματίζουν.
Κρυώνω!
Παρ’ όλα αυτά συνεχίζω τον άγγελο να προσμένω