Στο όνομα της Ελένης

Στο όνομα της Ελένης

Εκδόσεις Δαρδανός Χρήστος Ε. | 2014

ISBN: 978-960-380-245-7

Σελ. 174

 

Εδώ είναι…
Εδώ είναι μες στη θάλασσα ένα λιθάρι στοιχειωμένο
Εδώ είναι μια φιλία με σπάνια αυτοθυσία
Εδώ είναι ο συγγραφέας που ερωτεύεται τους πόθους του
Εδώ είναι μια ξένη φοιτήτρια στο ρόλο του βιβλίου της
Εδώ είναι μια επαναστάτρια απ’ τα παλιά
Εδώ είναι ζωή σε αδιέξοδο
Εδώ είναι ένα “στίλβον ποδήλατο” στην ουτοπία
Εδώ είναι οι παλιοί λογαριασμοί που ξεπληρώνονται με απαξία
Εδώ είναι ένα ταξίδι μακρινό σε χώρα ελπίδας
Εδώ είναι ένας έρωτας ήρωας, για μένα
Εδώ είναι μια καρδιά που ακόμα χτυπάει για σένα
Εδώ είναι ένας γάμος διαφορετικός
Εδώ είναι η ψυχή μιας “ξεχωριστής” κοπέλας
Εδώ είναι ένα δάσος με δρυάδες κι αμαδρυάδες
Εδώ είναι…
Εδώ είναι…
Εδώ είναι…
Εδώ είναι… μια κάποια Ελένη… μέσα σε χιλιάδες…

Κριτικές - Δημοσιεύματα

ΤΖΕΝΗ ΚΟΥΦΟΠΟΥΛΟΥ ΒΛΑΧΟΥ, Ποιήτρια

Η Ελένη…
Ήπιε μια γουλιά θάλασσα, ντύθηκε την κάπα των ονείρων, μέθυσε με τ’ αγεριού τη δίνη
κι έτρεξε στις αλάνες του χαρτιού.
Σαν έτοιμη από καιρό, να διασχίσει μονάκριβες συλλαβές, να μετουσιώσει σκέψεις,
να αναμετρηθεί με άγονες πλαγιές του νου, με ατίθασες λέξεις της μέσα χώρας της σιωπής…
Ν’ απλώσει το σύμπαν της,
στη μικρή του καθενός μας πολιτεία με όλα τα χρώματα, τις μυρωδιές και τα μελίσματα,
τις μελωδίες και τους ήχους των καιρών και των ερώτων…
στο όνομα της Ελένης, της κάθε Ελένης… που για χάρη της γράφεται η ζωή,
της κάθε παρουσίας, που για χάρη της επαναστατεί η ζωή
και συνεχίζει να υπάρχει, στα βιβλία, στις νότες, στα χρώματα,
στους αόρατους χτύπους της καρδιάς, στις γραφικές παραστάσεις των ονείρων!
Όπως
Τα λόγια της αγάπης, που είναι τα ίδια πάντα, παίρνουν την γεύση των χειλιών απ’ όπου βγαίνουν.″
έτσι τα λόγια της Ελένης έχουν το δικό της χρώμα, το συναίσθημά της,
τη μοναδική χροιά μιας εσώτερης φωνής, που μας δίνει την ευκαιρία
ν’ ακούσουμε ήχους ψυχής ,απ’ τα πεντάγραμμα των λέξεων!

 

Νιόβη Ιωάννου, Ποιήτρια

Στο όνομα της Ελένης οι ισορροπίες ανατρέπονται καθώς οι ήρωες επιχειρούν το ονειρικό που θα τους απελευθερώσει από συμβάσεις κι εξαρτήσεις. Απενοχοποιώντας το ίδιο το συναίσθημα η συγγραφέας αφήνει πολλές φορές την ψυχή της έρμαιο των αισθήσεων να πετάξει μ’ ένα κοπάδι γλάρους στο χρόνο. Η επαναφορά στην πραγματικότητα αφήνει τη θλίψη του αποχωρισμού στον άλλο εαυτό που είδε την Ιθάκη να πλησιάζει αλλά δεν κατάφερε να πατήσει το χώμα της. Κάποιες φορές οι ήρωες της Ελένης δεν καταφέρνουν να αντισταθούν ως το τέλος σε όσα προστάζει το αξιακό σύστημα, οι πεποιθήσεις και η ανάγκη τους να προστατευτούν από τα αποτελέσματα των επιλογών τους. Σελ 107.
Άλλες φορές τολμούν χωρίς όμως να χάνουν ίχνος από την ευγένεια, την ευαισθησία και το ήθος τους. Γιατί η Ελένη χτίζει τους ήρωές της με κατανόηση κι αγάπη. Τους εμπιστεύεται και τους προστατεύει. Σαν ένα απαλό αεράκι περνούν μέσα μας τα όνειρά και οι επιθυμίες τους. Με τρυφερότητα τους συντροφεύει στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής τους, ρίχνοντας κάθε φορά όσο φως χρειάζεται ώστε να μην τρομάξουν κι οι ίδιοι.
Με βήματα χιονιού με ταξίδεψε το βιβλίο σου Ελένη. Γεμίζοντας απαλές λευκές νιφάδες την ψυχή και τη σκέψη μου. Να είναι καλοτάξιδο σε όλες τις εποχές των ανθρώπων.

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ, Συγγραφέας

Ναι εδώ είναι… Εδώ υπάρχουν Άνθρωποι με συναισθήματα σαν εκδοχές χρωμάτων, βγαίνουν από το σωληνάριο με λυσσαλέα διάθεση εικοσιπέντε αποχρώσεις ν’ απλωθούν ως αυτούσιες ζωές στον καμβά της ευτυχίας, προσβλέποντας οι ψυχές τους, στο πέρασμα των αντιφάσεων να φτιάξουν νέους κόσμους με όλα τα άγνωστα όμορφα που δεν είδαν μέχρι τώρα.
Ο Άλλος, αυτός που δίνει ουσία στη δική μας ύπαρξη, είναι ένας ολόκληρος κόσμος που περιβάλλεται απ’ το μυστήριο του αγνώστου και πρέπει να εξιχνιασθεί όπως ο άγνωστος τόπος μέσα από μια ανεξάντλητη περιπέτεια.
Για να ξέρεις τα πάντα για τους άλλους, πρέπει να γνωρίζεις καλά τον εαυτό σου. Έτσι για την Ελένη δεν υπάρχει ψυχική κατάσταση που να μην μπορεί να συμμεριστεί τρόπους ζωής και χαρακτήρες
Σας φαίνεται δύσκολο;
Δεν νομίζω να είναι για τη συγγραφέα καθώς αποκαλύπτει στους αναγνώστες της τον απόλυτο μηχανισμό κάθε πράξης τους και μ’ αυτό τον τρόπο τους ελευθερώνει απ’ το επιβαλλόμενο και δεσμευτικό βάρος της ηθικής υπευθυνότητας.
Η Ελένη δείχνει πως ποτέ οι ήρωές της δεν είναι ελεύθεροι λιγότερο παρά μόνο όταν προσπαθούνε να δράσουν.
Αυτή είναι η τεχνική απόδοσης της, το ύφος γραφής της όπως η φύση είναι ύλη που αγωνίζεται να γίνει πνεύμα, και η τέχνη είναι πνεύμα που εκφράζεται μέσα από υλικές συνθήκες να αποδοθεί και συνεπώς ακόμα και στην πιο απλή της έκφραση μιλάει το ίδιο στην ψυχή και στις αισθήσεις.6
Τίποτα σταθερό στο νόημα της ζωής, τα ανησυχητικά χαρακτηριστικά του πόθου αυτούσιους γεννούν πειρασμούς, αδιέξοδα, ουτοπίες. Τις αλήθειες της ζωής.
Η αναζήτηση της μαγείας, πάντα παρούσα, δονείται στην αφή με λαίμαργους σχηματισμούς από στήθος σε στήθος να γευτούν το ευ της ηδονής -σαν τα παιδιά, που για πρώτη φορά δοκιμάζουν τη ζάχαρη. Με τέτοια γλύκα έχτισε τους ήρωες της και τις 25 ιστορίες τους.

 

Τζένη Κουφοπούλου, Ποιήτρια

Ένα ταξίδι οι λέξεις σου
σε πέλαγα σιωπής…
μ’ ένα μονόπρακτο όνειρο,
κρυμμένο στην ανέμη…
με παραμύθια, συλλογές, μορφές
πάνω στο κύμα,
με γλάρους έφηβους ξανθούς, που
ψιθυρίζουν στίχους,
με τα μελτέμια συντροφιά,
σε μετανάστες ήχους…
Οι έρωτες, ναύτες βουβοί στην πλώρη
ονειροπλέκουν, διαδρομές των συλλαβών …
στις όλβιες σελίδες!
Να ταξιδέψουν οι ματιές κι οι σκέψεις των ανθρώπων…

 

Μαρία Λάμπρου, Ποιήτρια

Στην αγαπημένη μου, Ελένη Λύτρα-Χαραρά ,

«Εκείνη βλέπω…

Την Ελλάδα. Τη ζωή. Τη γυναίκα. Τη μοίρα.

Εκείνη πλανάται σε τόπους και συναισθήματα.

Στα «θέλω» και τα «πρέπει».

Ανάμεσα σε «στόχους ονειρικούς» και «μέλλον ουτοπικό».

Μελαγχολεί. Σιωπά… Νοσταλγεί. Παραδίνεται…

Εκείνη γοητεύει … «λες και ανήκει παντού».

Φοβάται… Εξομολογείται .

Ταξιδεύει στον χώρο και τον χρόνο.

Αναλλοίωτη και διαχρονική.

«Εκεί στο καταφύγιο, να προσμένει. Τη ζωή, που από μια κάλπικη σειρήνα στερήθηκε».

Εκείνη… η Ελένη.

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΠΕΡΓΙΑΣ, Δημοσιογράφος

Όταν το 2006 ανέλαβα την ευθύνη της σύνταξης και έκδοσης της εφημερίδας του Πολιτιστικού Συλλόγου Διρρευμάτων Ευβοίας με τίτλο «Τα Διρρεύματα», είχα ήδη γνωρίσει τη λογοτεχνική πλευρά της πολύ καλής μου φίλης και συχωριανής Ελένης Λύτρα-Χαραρά. Η απλή, ζεστή και τόσο ανθρώπινη γραφή της «ταίριαζε» πολύ με τη δική μου σκέψη και τα σχέδια για μια εφημερίδα πολιτιστικού συλλόγου.

Της πρότεινα να μου παραχωρήσει το δικαίωμα δημοσίευσης διηγημάτων της και εκείνη δέχτηκε με ενθουσιασμό.

Έτσι τα μικρά της υπέροχα δημιουργήματα κατέλαβαν μόνιμη θέση στην εφημεριδούλα του χωριού μου.

Είχα τη χαρά και την τιμή να δημοσιεύσω πρώτος αρκετά από τα μέχρι τότε ανέκδοτα διηγήματα της Ελένης, τα οποία αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από τους αναγνώστες μου.

Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι θα αγαπηθούν ακόμη περισσότερο από το οπωσδήποτε ευρύτερο αναγνωστικό κοινό της συγκεντρωτικής έκδοσής τους σε βιβλίο.

Εύχομαι καλό «ταξίδι» και στο πέμπτο βιβλίο της Ελένης αν και θεωρώ βέβαιη την καλή του «ρότα».

 

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΠΕΚΙΑΡΗΣ, οδοντίατρος- εικαστικός – λογοτέχνης

Αχ, αυτός ο Αντίνοος!
χρόνια σε κυνηγάει
ή εσύ τον κυνηγάς;
«Με περιμένει νηστικός
ή εγώ τον περιμένω;»
Λευτέρης Μπεκιάρης.

 

ΚΛΑΡΙΤΑ ΣΕΛΜΑΝΙ, Ποιήτρια

Να’ μαι
Μπροστά σε σένα.. Ελένη
μάρτυρας θύελλας
δαγκώνω το μήλο της γνώσης
με τη ζωή δοσμένη σε γητευτή άλλης αγάπης
μάτια καρφωμένα σε μαύρο πανό
και μια επαναστάτρια καπαρντίνα.
Βαγόνι ύπαρξης τα μελτέμια του χιονιού
να γίνονται μελάνι γραφομηχανής
για ξενιτιά του μέσα…
Άφοβα στο ξύπνημα ενός χαμένου παραδείσου
στα βήματα του φεύγα και στο καλωσόρισμα
εξατμίσεις ονείρων από τον κτύπο των πλήκτρων
στο ανάστημα πονεμένης περούκας.
Το κραγιόν να αιμορραγεί οργασμούς άλλων
ο χρόνος να καλπάζει στον τοίχο της ελπίδας.
Παλιοί πόθοι να ξυπνούν σε λιμάνια απόγνωσης
και συγχώρεσης
καπετάνιος και ναύτης ΕΣΥ.
Η ζωή να αλλάζει συνέχεια σκηνή
σειρήνες του δάσους να φωνάζουν,
δέσε μας Ελπήνορα!
Είκοσι τέσσερις συν ένα στίχοι κι ας χάσω…
Μια κορνίζα στην άλλη άκρη της γης, κάποτε
θα μαρτυρά…
Λεπτά και χρόνους,
μενεξέδες ρίγους.
και ακτίνες,
πάνω σε φτερά αποδημητικών πουλιών
να ‘σαι Ελένη μου
εσύ και η Ελλάδα!

 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΙΑΚΑΚΗΣ, Συγγραφέας – ποιητής, 22.03.2017­

Στον Αναγνώστη
Διαβάζοντας τα διηγήματα της Ελένης Λύτρα-Χαραρά…
Βαδίζεις στα σοκάκια της θύμησης
Πλάι σου απλώνονται οι λειμώνες της λησμονιάς
Να και τα παγκάκια της ανάσας για το ξαπόσταμά σου
Κάτσε για λίγο και στοχάσου!
Άφησε τη φαντασία σου να περιπλανηθεί σε τόπους που δεν έζησες
Μα κι αν έζησες ίσως δεν τους πρόσεξες, δεν είδες αυτά που έπρεπε να δεις!
Πορέψου στα παρθένα δάση των συναισθημάτων που θα σου γεννηθούν
Μη ζητάς μίτους μήπως και χαθείς! Ποτέ δεν πρόκειται να χαθείς!
Γνώρισε το θαυμαστό κόσμο που σου προβάλλουν τα διηγήματα της Ελένης
Σε ταξιδεύουν σε χώρες νοητές, σε τόπους παράξενους, εξωτικούς, μαγικούς
Εκεί που η Μεγάλη Λήθη σκέπασε με τη σκόνη της, τις αξίες που χάθηκαν
Ανάσυρέ τες από το λήθαργο του χρόνου και των πεπρωμένων
Είναι οι ρίζες σου! Είναι οι ρίζες όλων μας!
Είναι ο αλάνθαστος μπούσουλας για να μη χαθούμε στη δίνη της εποχής μας
Αφουγκράσου, σκέψου, προβληματίσου
Τελειώνοντας το ταξίδι σου, μην ξεχνάς!
Κρατάς στα χέρια σου την ταυτότητά σου! Την ταυτότητά μας!

 

ΝΙΚΟΣ Α. ΚΟΥΚΗΣ, Συγγραφέας

Η εναγώνια γραφή της Ελένης Λύτρα μας φέρνει αντιμέτωπους με τα διλήμματα των προσωπικών επιλογών που οι περισσότερες βρίσκονται σε ένα μεταίχμιο. Η αιώρηση αυτή καθιστά την αφηγηματική της τέχνη μια υπαρξιακή αμφιταλάντευση ανάμεσα σε ένα δεδομένο παρόν και μια δυναμική απελευθέρωση που επανατροφοδοτεί την ζωή αναζωογονητικά. Η λογοτεχνική της γραφή αφήνει να αναδειχθεί μια ποιητικότητα, η αισθαντικότητα της οποίας προσφέρει την αχλύ μιας μαγευτικής περιδίνησης σε καλά επιλεγμένες λέξεις και πλούσια εικονογραφία.

 

ΛΕΝΑ ΦΑΤΟΥΡΟΥ, Ποιήτρια-συγγραφέας

Είκοσι πέντε μαργαριτάρια, κοσμούν ετούτο το βιβλίο, που έχει σαν τίτλο «Στο όνομα της Ελένης» της εξαίρετης συγγραφέως και ποιήτριας, Ελένης Λύτρα-Χαραρά.
Σαν ένα σμάρι πουλιών μας ταξιδεύουν οι ιστορίες του βιβλίου, αφήνοντας πίσω τους τη γλυκιά μελωδία του Λογοτεχνικού της ταλέντου, που οι πολύτιμες χάντρες του έγιναν ένα με τις σελίδες, κρύβοντας μέσα σ’ ένα αέρινο πέπλο γνωριμίες, έρωτες, συγκινήσεις, μοναξιά, παραδόσεις και μύθους.
Καθηλωτική γραφή που σου εγκλωβίζει τη ματιά, σαν το βλέμμα της Τζιοκόντα, κάνοντας τα νεκρωμένα κύτταρα της ψυχής, ν’ ανθίσουν μοσχοβολώντας ζωή, όπως το χρυσό στεφάνι των λόγων της.
«Διαμαντένιο κολιέ,
κρεμασμένο στης παλιάς γκραβούρας
το πλαίσιο.»

 

Θέσις  7, 17.03.2018

..«Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη!
Δως μου το χέρι σου.. Δως μου το χέρι σου..» (Λειβαδίτης)
Όμορφα που μυρίζει η γη, όταν τα χέρια δένονται
κι η αγάπη όλων σας, ζεστή παρουσία
αγγίζει την ψυχή, ζωντανεύει τις λέξεις
«Στο όνομα της Ελένης»
τις αφήνει να κυλούν, να κυλούν ελεύθερες….
Πόσο σας ευχαριστώ… Δημήτρη, Νιόβη, Μαρία, Τζένη,
Μιχάλη, Βαγγέλη… και όλους…
Όμορφα που μυρίζει η γη!!!

Γιατί..… εδώ όλα απλά συνέβησαν.. και όλα τυχαία μέσα στο χρόνο… στην πορεία του ή και στις ρωγμές του.. και όλα ανθρώπινα. Γιατί είναι κάποιες στιγμές που χαράχτηκαν έντονα και σώθηκε η αίσθησή τους με λίγες μόνο λέξεις… όπως τότε… που.. αγναντεύοντας το Αιγαίο, θρύλοι και δοξασίες βγήκαν στην επιφάνεια ή εκείνες.. που κράτησαν ψηλά τη φιλία, και κάποιες άλλες από ένα γάμο με τις «ατυχίες».. που παραλίγο να βγουν αληθινές… κι οι ανατροπές, θα ήταν αναπόφευκτες. Στιγμές ακόμα κι απ’ το ταξίδι ενός συγγραφέα μέσα σ’ ένα τρένο που ερωτεύεται τί; Τους πόθους του;… ακόμα στιγμές… σ’ ένα αεροπλάνο… εκεί που η παράδοση ματώνει ξενιτεμένους…(με μια Μενεξελιά να ανατρέπει συναισθήματα)… κι άλλες …κι άλλες στιγμές ανεπανάληπτες, που με της φαντασίας τις στενές ατραπούς, απόκτησαν σχήμα ζωντανό κι έγιναν κομμάτι αληθινό…. Και τέλος μια Ελένη, αρχέτυπο σύμβολο ζωής, ομορφιάς, σύμβολο της ίδιας της Ελλάδας… να κλείνει τις 25 διηγήσεις. Διηγήσεις διαφορετικές μεταξύ τους, χωρίς κοινή θεματική… αλλά τί κοινό έχουν οι στιγμές μας, οι σκέψεις μας, οι εντυπώσεις μας κι οι αισθήσεις μας στη διάρκεια μιας μέρας; Όλα αλλάζουν, κι οι στιγμές παίρνουν μορφή ζωής, γίνονται αιωνιότητα… για να την πλατύνουμε; Ίσως…
Όμως, είναι και κάποιες άλλες, που φοβούνται να μας κοιτάξουνε στα μάτια, φοβούνται να μας αντικρύσουν. Ίσως μαντεύουνε την άρνησή μας να τις νοιώσουμε ακόμα… γιατί μας χαράζουν και είναι οδυνηρές… Μα η ζωή μας είναι συνυφασμένη όχι μόνο από χαρές, αλλά κι από πόνο, κι απ’ τη διαφορετικότητα.. κι ακόμα κι απ’ την απώλεια… αυτήν που σβήνει ένα-ένα τα νυσταγμένα φώτα μας…

 

Μ. ΣΥΜΕΩΝ…(μονόλογος-διασκευή από εμένα)

«Και να που φτάσαμε εδώ
χωρίς αποσκευές
μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο……..
Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη!
. Δος μου το χέρι σου.. Δος μου το χέρι σου..»
(Θάνος Λειβαδίτης)
Όμορφα που μυρίζει η γη, όταν τα χέρια δένονται
κι η αγάπη όλων σας , ζεστή παρουσία
αγγίζει την ψυχή, ζωντανεύει τις λέξεις
«Στο όνομα της Ελένης»
τις αφήνει να κυλούν, να κυλούν ελεύθερες….
Πόσο σας ευχαριστώ…Δημήτρη, Νιόβη, Μαρία, Τζένη,
Μιχάλη, Βαγγέλη… και όλους…
Όμορφα που μυρίζει η γη!!!

 

Στην παρουσίαση του βιβλίου 17.03.18

Ακούστε… χτυπά η καμπάνα του εσπερινού. Πλησιάζω το παράθυρο… το σούρουπο σέρνεται στην καρδιά μου. Βλέπω τα χρώματα να ξεθωριάζουν στον ορίζοντα, σαν τη ζωή μου όλη. Ήταν γεμάτη από ομορφιά, δόξα και πλούτη, που σκόρπισαν και τώρα προβάλλονται σαν απόηχο μαγείας. Απολογισμός…ναι…μα.. και επικαλούμαι τώρα, εγώ η γηραιά γυναίκα, εκείνη την ομορφιά, που με σημάδεψε.
Δέστε… τ’ απομεινάρια απ’ το βασίλεμα του ήλιου! Εκεί κι εγώ βασίλεψα! Μ’ άρπαξε η Ανατολή και με τη μορφή του Μενέλαου, με κάθισε στο θρόνο. Τον αγάπησα… ήταν δυναμικός, αποφασιστικός, με ηγετικές ικανότητες, αλλά και τρυφερός. Κι εγώ ήμουν όμως η Ελένη. Με όλες τις μυθικές χάρες. Κορίτσι εικοσάχρονο, με τις αχτίδες του ήλιου στα μαλλιά, αγαλματένιο το κορμί κι ουρανό στα μάτια. Ήμουν ο ήλιος του. Κι έτσι στεριώσαμε τη ζωή μας. Δυο ήλιοι αυτόφωτοι. Μεγάλωσα τρία παιδιά, με τις αρχές της οικογένειας. Θυσίαζα κομμάτια της ζωής μου και μάζευα τα φτερά μου. Μέχρι ν’ αντρειωθούν, να πετάξουν, είπα.. Δεν ήμουν μαθημένη σε τέτοια ζωή. Κι η θλίψη της γυναίκας, της λίγο παραμελημένης, από πολυάσχολο σύζυγο, αλλά ακόμα επιθυμητής κι ερωτικής, με τη λάμψη του πόθου στο ένα πρόσωπο, την ανάσα της μάνας στο άλλο, μεγάλωνε.
Έλλειπε ταξίδι ο Μενέλαος. Κι εγώ, μιλούσα με τ’ αστέρια. Και το ξεχείλισμα της «γυναίκας» ήταν φανερό, μοιραζόταν σαν αντίδωρο ανάμεσα σε παιδιά και ανάγκες σπιτιού …κι οι θαυμαστές, με περιστοίχιζαν σαν όρνια με ερωτική λαχτάρα. Κι εγώ ξεχνιόμουν σ’ ένα παιχνίδι αθώο, ανάμεσα σε μένα και στους πόθους τους.
Μα μοιρασμένη ψίχουλο, ψίχουλο, εγώ η Ελένη, έμεινα άδεια, να καρτερώ το Μενέλαο, που αντλούσε απ’ το κορμί μου δύναμη και δινόταν στο έργο που όριζαν οι συνθήκες.
Κι ήταν τότε που ήρθε εκείνος. Ο Πάρης. Ότι είχα δώσει το συμμάζεψα κι έγινα πάλι η γυναίκα. Συνισταμένη ονείρων και πόθων η ψυχή μου. Ερωτεύτηκα πάλι εγώ; Ή μήπως η ξένη που καραδοκούσε μέσα μου; Εκείνη που παραμέλησε ο Μενέλαος και την αποξένωσε; Με μέθυσε το μακρινό ταξίδι που μου έταξε; Είχε την ικανότητα ο Πάρης να σκεπάσει το κομμάτι της αναμονής του Μενέλαου. Και τα παιδιά είχαν τραβήξει το δικό τους δρόμο.
Ένιωσα ελευθερία πρωτόγνωρη και ακολούθησα. Νέο όνειρο σε μια ανείπωτη μαγεία. Θα γινόμουν αθάνατη. Μα ήμουν εγώ στ’ αλήθεια; Ή μήπως η πλάνα σκέψη μου, ή και οι κρυφοί μου πόθοι, που θέλανε να τροφοδοτήσουν την ομορφιά μου και να διώξουν την γήινή μου υπόσταση;

Είμαι η γυναίκα του Μενέλαου. Κι ο Πάρης; Μ’ έκανε δική του; Πλάγιασε με τους πόθους μου τους σκεπασμένους με νεφέλες. Πόθοι, που όταν σίγασαν, είδαν την ξενιτιά, κατακάθι της πίκρας. Ξύπνησε τότε ο νόστος για την πατρίδα τη μοναδική που μ’ ανάστησε… Εκεί, στην ξένη χώρα τώρα δεν ήμουν εγώ. Ζούσα σ’ ένα μύθο. Αυτόν του επαναπατρισμού. Τα χρόνια μαδιόνταν σαν τριαντάφυλλα και μαζί φυλλορροούσαν κι οι ελπίδες. Κι ήμουν ξένη. Χωρίς ελπίδα, χωρίς όνειρα. Ξένη κι απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό. «Ένα πουκάμισο αδειανό»..
Η κατακραυγή του κόσμου ήταν έντονη. Κι εγώ έτρεφα την εμμονή του γυρισμού. Μήπως ήταν μόνο ένα όνειρο, με τη μαγεία του άγνωστου; Ή ήταν μια ζωή αντί της γνήσιας, ψεύτικη; Ζωή αναπληρωματική, όπως αυτή η ζωή του μετανάστη;
Έψαξα καλά την ψυχή μου. Βρήκα αρχέτυπα χνάρια φερμένα από γενιά σε γενιά. Κι αυτά ξέρετε τί φανερώνουν; Την ίδια τη μετανάστευση. Θύμα της ήμουν κι εγώ. Η Ελένη. Θέλω να γυρίσω σπίτι μου. Κι εκεί να μείνω για πάντα. Έλεγα.
Το έσκασα απ’ το παλάτι του Πάρη και κρύφτηκα μακριά. Ο Πάρης εκεί δεν θα μ’ έβρισκε ποτέ. Μα και να μ’ εύρισκε δεν ήμουν εγώ. Ήταν μόνο μια «νεφέλη». Εκεί βρήκα φίλους που μ’ αγαπούσαν. Θα σε βοηθήσουμε, είπαν και περίμενα! Και ονειρευόμουν με τα όνειρα που άφησα. Κατάφεραν να κάνουν πέρασμα του Μενέλαου το καταφύγιό μου, οι φίλοι.

Με είδε. Είδε τα μάτια μου θολά απ’ τα δάκρυα. Θόλωσαν και τα δικά του. Μοιάζεις της Ελένης, μου είπε. «Εγώ είμαι η Ελένη σου, δεν με βλέπεις;» του είπα. «Πάντα ήμουν δικιά σου». «Μα πλάγιαζες με κείνον». Είπε. «Μα ήταν μόνο ένα κορμί Μενέλαε, χωρίς ψυχή, χωρίς νου και προορισμό. Μια αυταπάτη ήταν μόνο. Μια νεφέλη».
Το δέχτηκε. Με αγαπούσε. Ήμουν η Ελλάδα του. Η πατρίδα, που υποτάχτηκε στα πλούτη και την αναζήτηση του καινούργιου, του διαφορετικού, μακριά απ’ τις αξίες. Με αντάλλαγμα, ρακένδυτη εκεί στο καταφύγιο να προσμένει. Και τότε γύρισα πίσω. Εγώ η «μετανάστις». Σε ότι πραγματικό και ωραίο με περίμενε. Στη ζωή, που από μια κάλπικη σειρήνα στερήθηκα. Και έζησα πολλά ευτυχισμένα χρόνια.
Και τώρα, μόνη, γηραιά, πάλι μετανάστις στην ψυχή μου, με την ξενιτιά μες τα ίδια μου τα ρούχα, που έχουν παλιώσει, ακόμα και στο δέρμα μου το ζαρωμένο, ν’ αναπολώ όνειρα που έζησα. Να βλέπω το βασίλεμα του ήλιου κι αυτή η ευτυχία μου ν’ απαλύνει τους πόνους του κορμιού. Κορμί διαμελισμένο. Τα κομμάτια του εδώ κι εκεί σκορπισμένα, αξιοθέατα στους πολίτες του κόσμου.
Σφίγγω στο χέρι μου ένα διαμαντένιο δακτυλίδι. Σύμβολο. Δώρο του Μενέλαου. Δείτε… Είμαι η νύφη του. Είμαι η Ελλάδα σας, που θα υπάρχω, όσο κι εσείς υπάρχετε. Τώρα όμως φεύγω. Με περιμένει ο αγαπημένος μου εκεί στο θρόνο που το βασίλεμα του ήλιου έχει φτιάξει. Και να, το άρμα έρχεται να με πάρει. Το δακτυλίδι δεν το θέλω πια. Σας το αφήνω. Μήνυμα πως θα γυρίσω…

Το διαμάντι γλιστρά με συριστικό ήχο απ’ τ’ αναπηρικό καρότσι που τώρα το φρένο του έχει καταστραφεί. Το καρότσι κατρακυλάει με μεγάλη ταχύτητα. Τώρα πλησιάζει το άρμα του ήλιου.

ΔΒ. …….ομιλία
ΕΛΕΝΗ..…Εδώ όλα απλά συνέβησαν.. και όλα τυχαία μέσα στο χρόνο… στην πορεία του ή και στις ρωγμές του.. και όλα ανθρώπινα. Γιατί είναι κάποιες στιγμές που χαράχτηκαν έντονα και σώθηκε η αίσθησή τους με λίγες μόνο λέξεις…όπως τότε… που.. αγναντεύοντας το Αιγαίο, θρύλοι και δοξασίες βγήκαν στην επιφάνεια ή εκείνες.. που κράτησαν ψηλά τη φιλία, και κάποιες άλλες από ένα γάμο με τις «ατυχίες».. που παραλίγο να βγουν αληθινές…κι οι ανατροπές, θα ήταν αναπόφευκτες. Στιγμές ακόμα κι απ’ το ταξίδι ενός συγγραφέα μέσα σ’ ένα τρένο που ερωτεύεται τί; τους πόθους του;… ακόμα στιγμές… σ’ ένα αεροπλάνο…εκεί που η παράδοση ματώνει ξενιτεμένους…(με μια Μενεξελιά να ανατρέπει συναισθήματα)… κι άλλες …κι άλλες στιγμές ανεπανάληπτες, που με της φαντασίας τις στενές ατραπούς, απόκτησαν σχήμα ζωντανό κι έγιναν κομμάτι αληθινό….Και τέλος μια Ελένη, αρχέτυπο σύμβολο ζωής, ομορφιάς, σύμβολο της ίδιας της Ελλάδας…να κλείνει τις 25 διηγήσεις,. Διηγήσεις διαφορετικές μεταξύ τους, χωρίς κοινή θεματική… αλλά τί κοινό έχουν οι στιγμές μας, οι σκέψεις μας, οι εντυπώσεις μας κι οι αισθήσεις μας στη διάρκεια μιας μέρας; Όλα αλλάζουν, κι οι στιγμές παίρνουν μορφή ζωής, γίνονται αιωνιότητα…για να την πλατύνουμε; Ίσως…
Όμως, είναι και κάποιες άλλες, που φοβούνται να μας κοιτάξουνε στα μάτια, φοβούνται να μας αντικρύσουν. Ίσως μαντεύουνε την άρνησή μας να τις νοιώσουμε ακόμα… γιατί μας χαράζουν και είναι οδυνηρές… Μα η ζωή μας είναι συνυφασμένη όχι μόνο από χαρές, αλλά κι από πόνο, κι απ’ τη διαφορετικότητα.. κι ακόμα κι απ’ την απώλεια…αυτήν που σβήνει ένα-ένα τα νυσταγμένα φώτα μας…

Αναγνώσεις

ΝΙ. ΔΙΗΓΗΜΑ

ΤΚ…ΚΕΙΜΕΝΟ

ΝΙ. ΚΕΙΜΕΝΟ

ΤΚ. ΔΙΗΓΗΜΑ

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

 1)Στο 1ο διήγημα διακρίνονται κάποια μεταφυσικά στοιχεία. Από που ορμώμενη το έγραψες?

Απάντηση…Στην περιοχή της Κύμης, που είναι και η ιδιαίτερη πατρίδα μου, στο βάθος του ορίζοντα που αγναντεύεις από την παραλία, σημεία που είναι συνυφασμένα με τη ζωή μου, υπάρχει μια  βραχονησίδα  «Το Λιθάρι». Σ’ εκείνο το σημείο είχαν γίνει πολλά ατυχήματα κι ο θρύλος το θέλησε στοιχειωμένο…ίσως από παιδικές μνήμες κάτι να είχα ακούσει και να είχε στοιχειώσει μέσα μου…

2) Το διήγημα “Η Δωρεά” τι αντιπροσωπεύει για σένα και με ποια αφορμή γράφτηκε

Απάντηση.. Η απόλυτη και η ειλικρινής φιλία, ήταν η ώθηση( κι ήταν μια κατά κάποιο τρόπο αληθινή ιστορία, από ακόύσματα)…αφορμή όμως στάθηκε η δωρεά νεφρού αγαπημένης φίλης στον αδελφό της…

3)εδώ θα μου επιτρέψεις να κάνω εγώ μια ερώτηση…με αφορμή το διήγημά μου ΠΡΟΣ ΕΚΔΟΣΙΝ… εδώ αναφέρεται ένας συγγραφέας που ερωτεύεται την ηρωϊδα του….σου έχει συμβεί ποτέ;

Απάντηση…σε μένα έχει τύχει στοιχεία ερωτεύσιμα για μένα να τα μεταθέτω στους ήρωές μου

4)Το διήγημα ‘‘θα σας δείξω τα μαλλιά μου‘‘ τι σε κέντρισε για να το γράψεις;

Απάντηση…Διήγηση μιας φίλης της κόρης μου, της Πένης, που σπούδαζαν μαζί στο Ληντς στη Β. Αγγλία…κι ειχε φίλη μια Ιρανή…

5) σ’ αυτό το μικρό διήγημα ‘‘το άγγιγμα‘‘ του διαβάστηκε από την Τζένη υπάρχει κάτι  αληθινό;

Απάντηση…εδώ το αληθινό στοιχείο,  το υπαρκτό, έιναι ότι σε όλους του χώρους, φοιτητικούς ή εργασιακούς πάντα υπήρχαν και υπάρχουν πρωτοπόροι ανεξάρτητα ηλικίας που μεταφέρουν κάποια ιδανικά στους άλλους… πάντα το ερωτικό στοιχείο αγγίζει μια  τέτοια έξαρση…

6) ‘περίπατος στο χιόνι‘ …μπορεί ένα μικρό κατοικίδιο να σου προξενήσει ανάλογη θλίψη;

Απάντηση…΄΄ένα ζωάκι που μεγαλώνει μαζί σου είναι ένας αληθινός φίλος… και φυσικά μπορεί…η απώλειά του να σε πονέσει…

7) μια βροχερή μέρα….Είναι δυνατόν κάποιες κακοτυχίες ή συμπτώσεις να σε εξουθενώσουν ώστε να αναρωτηθείς ‘να ζει κανείς ή να μη ζει‘;

Απάντηση…λέει το γνωμικό…‘ενός κακού μύρια έπονται‘  και το ένα λοιπόν φέρνει το άλλο… όσο και μικρές να είναι οι κακοτυχίες σαν συμπίπτουν σε φέρνουν σε απόγνωση…

8) μέσα σε όλη σου τη γραφή και στα περισσότερα απ’ τα διηγήματα υπάρχει η έννοια του ‘’ξένου‘…τι σε έχει επηρεάσει σ’ αυτόν τον προβληματισμό;

 Απάντηση…αρχικά ο ‘ξένος‘ για μένα είναι ταυτισμένος με την έννοια του ‘άλλου‘ μας εαυτού, που υπάρχει μέσα μας και προσπαθούμε πάντα να ανακαλύψουμε… σε προέκτασή του όμως είναι κι η ξενιτιά που μας κρατάει αγαπημένα πρόσωπα…που δεν μπορούμε να τα έχουμε κοντά μας… πράγμα που βίωσαν οι γονείς μας, αλλά και σήμερα που βιώνουμε με την ανάγκη των παιδιών μας να φεύγουν μακριά, σαν μετανάστες,)για να επιβιώσουν, να ανοίξουν νέους ορίζοντες.

Ακόμα πολλές φορές και ανεκπλήρωτα συναισθήματα, μας κάνουν να νιώθουμε την ξενιτιά μέσα μας…

9)Μια κόκκινη ανεμώνη στ’ όνειρο….πιστεύεις πως η καταστροφή της φύσης μπορεί να ανατραπεί;

Απάντηση…  συμβολικό είναι το διήγημα αυτό….και φυσικά μπορεί να ανατραπεί…μέσα από την αγάπη προς τη φύση  που πρέπει να καλλιεργηθεί και προς τον ίδιο τον άνθρωπο…κι όταν αυτός πασχίζει για τα ιδανικά του, όχι εγωϊστικά,  αλλά συλλογικά..

10) τα εγκαίνια…γιατί ένα τέτοιο τέλος;

Απάντηση…το τέλος εδώ γίνεται λυτρωτικό…γιατί πώς μια τέτοια γυναίκα μπορεί να κερδίσει και πάλι την αγνότητά της… όσο μεγάλη κι αν είναι η προσφορά της, όσο ολοκληρωτική …πώς μπορεί να επανέλθει σε μια ζωή απενοχοποιημένη; H ‘‘λύτρωση‘‘ απαιτεί ριζικά μέτρα…που χρειάζονται αντοχή και δύναμη…

11)Ένα φως αναβοσβήνει στο φτερό……κι εδώ η αναγκαστική μετανάστευση…απ’ τις συνθήκες…η ελπίδα πάντα υπάρχει;

Απάντηση…αλίμονο αν πάψει η ελπίδα και το όνειρο…τότε η ζωή είναι χαμένη…κι ιδιαίτερα σε νέους ανθρώπους .. όσο κι η πίκρα κι ανέχεια να προκαλούν η ελπίδα δραστηριοποιεί τους ανθρώπους, ώστε να εκμεταλλευτούν όλες τις δυνατότητές τους…

12) Είναι ήρως ο ..έρως;

Απάντηση….Όταν ο έρωτας είναι αληθινός, όταν στηρίζεται σε βάσεις αγάπης και δοτικότητας, όταν έχει καταλαγιάσει το εγωϊστικό στοιχείο και η κτητικότητα… ναι γίνεται ηρωϊκός (αντέχει και στις δυσκολίες ακόμα και στην έλλειψη ανταπόκρισης, όπως ο ήρωας του Παπαδιαμάντη στο «ήρως, έρως» που Κατέστειλε το πάθος, επραΰνθη, κατενύγη, έκλαυσε κ’ εφάνη ήρως εις τον έρωτά του

Αυτό  με έβαλε να προβληματιστώ)…Και φυσικά προσδίδει την ικανότητα της προσμονής και της υπομονής…και την ανάγκη να  νιώθεις τον «άλλον», τον αγαπημένο,γεμάτο από ζωή…ή να του τη διοχετεύεις…δύσκολα στοιχεία, αλλά τότε είναι ήρως

 

13) «επί του καθήκοντος» Μπορεί να μας ανατρέψει «ο άλλος» εαυτός μας?

Απάντηση…Είναι στιγμές στη ζωή μας που οι συμβάσεις  μας πνίγουν. Ιδίως στον εργασιακό χώρο που το καθήκον μας προσπερνάει…και κάποιες καταστάσεις εκμηδενίζουν αυτόν τον «άλλον»…

14)”της το είπατε;” Το διήγημα αυτό αναφέρεται σε μια μορφή εναντίωσης στον κοινωνικό ρατσισμό… τι  σε οδήγησε για να γραφτεί;

Απάντηση…Αφορμή γι αυτό στάθηκε ένας γάμος σε μακρινή χώρα που ήμουν παρούσα και γνώριζα την ιδιαιτερότητα αυτή της νύφης και της μητέρας της…οι συνθήκες μου προκάλεσαν ένα φόβο μήπως συμβεί κάτι ανάλογο… ο κοινωνικός ρατσισμός είναι γνωστός ακόμα και στις πιο προηγμένες κοινωνίες.. στιγματίζονται τα άτομα με ιδιαιτερότητες και κυρίως οι γυναίκες.. όπως είναι γνωστό η γυναίκα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα έχει αναγάγει την προβολή της ¨ομορφιάς‘’ σε αξία.

Η “κώμη” είχε πάντα την πρωταρχική θέση στην όλη αισθητική του γυναικείου φύλου. Φροντίδα βασική γι αυτήν, τεχνικές διάφορες με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Η έλειψή της, λοιπόν, ή ακόμα κι η αντικατάστασή της με τεχνητά μέσα – παρ’όλο που αυτά σήμερα έχουν φτάσει σε υψηλό βαθμό αισθητικής – λειτουργεί απαξιωτικά.

15) ‘Έχετε μήνυμα‘ Μπορεί η τεχνολογία σήμερα να προκαλέσει συναισθηματική κατάσταση  και να γίνει αιτία μιας ερωτικής σχέσης;

Απάντηση  απάντηση στο ερώτημα είναι αυτό το διήγημα…

16)‘το ταξίδι με τη Λου‘.. η υπέρβαση συμπεριφοράς αγαπημένου προσώπου, είναι δυνατόν να  προκαλέσει ακρότητες;

Απάντηση… Υπάρχουν πάντα τα ανθρώπινα όρια..  η πρόκληση πολλές φορές μας κάνει να τα ξεπερνάμε ‘φόνος εν βρασμώ ψυχής‘ δε λένε;

 

17) ‘Όλα για το πτυχίο‘… Είναι δυνατόν ένα παιδί με ιδιαιτερότητες συμπεριφοράς και νοητικές να προκαλέσει διάσπαση στη σχέση των γονιών, που τους είχε ενώσει η αγάπη κι ο έρωτας;

Απάντηση… ένα παιδί  με ιδιαιτερότητες, φέρνει τους γονείς σε απόγνωση…αγγίζουν τα όριά τους κι όταν οι χαρακτήρες τους είναι αδύναμοι και δεν μπορούν να αντέξουν ένα τέτοιο συναισθηματικό βάρος, βλέπετε άλλοι είναι φτιαγμένοι απ’ ατσάλι κι άλλοι από χαρτί, αναζητούν τη λύτρωση σε άλλες καταστάσεις και εθελοτυφλούν μπροστά σε ένα τέτοιο πρόβλημα, που απαιτεί πέρα από την αγάπη και ολοκληρωτικό δόσιμο…

18)‘‘Γραφικές οι παραστάσεις‘‘….Στο διήγημα αυτό δίνεται πέρα από το περιγραφικό στοιχείο του δάσους με τις  μυθολογικές αναφορές και κάποιο συμβολιστικό στοιχείο… ποιο είναι αυτό;

Απάντηση…Η μικρή αμαδρυάδα η Μελία, συμβολίζει το δάσος και γενικότερα την ομορφιά της φύσης που μοιραία υποκύπτει στην καταστροφικότητα και αιτία ο υπερβολικός καταναλωτισμός …αυτός οδηγείται απ’ το μεγάλο κεφάλαιο που βάζει σε καταστροφικές ενέργειες εδώ τον Ερυσίχθονα που στο τέλος καταλήγει ‘‘στην αδηφαγία τρώγοντας τις σάρκες του‘‘  δηλαδή στην αυτοκαταστροφή…

19) “Από τον Ελπήνορα στο «Κάτι»”….  Γιατί χρησιμοποίησες τον Ελπήνορα για να οδηγηθείς στο ‘κάτι‘;

Απάντηση…είχα κατά νου να γράψω κάτι σχετικό με το ‘τίποτα‘ και το ‘κάτι‘.. κάποια μετάβαση από τη μία έννοια στην άλλη… ένα περιστατικό τυχαίο όμως με ένα μεθυσμένο οδηγό που προκάλεσε καταστροφές, μου έφεραν στη σκέψη τον Ελπήνορα τον σύντροφο του Οδυσσέα που σκοτώθηκε μεθυσμένος…ένα ‘τίποτα‘ με μια επιθυμία μεταθανάτια για έναν τάφο στην ακρογιαλιά   μ’ ένα μπηγμένο κουπί επάνω να γράφει πως ήταν σύντροφος του Οδυσσέα και ζητούσε ένα ‘κάτι‘…

20)Είκοσι πέντε χρόνια μετά‘… εδώ μιλούν οι μνήμες. Και πέρα απ’ το συναισθηματισμό που μπορεί να ανασκαλίσουν, μπορούν φωτογραφικά να φέρνουν στην επιφάνεια κάποιο αντικείμενο;

Απάντηση….μα ναι σ’ αυτό το διήγημα τον κεντρικό ρόλο τον παίζει το ‘μακρύ πλεκτό κασκώλ με τις γκρι και κόκκινες ρίγες‘, ’ένα αντικείμενο που στέκεται πάνω σε συναισθήματα, που τα υπογραμμίζει, τα σκεπάζει ή τα ξετυλίγει φέρνοντάς τα στην επιφάνεια…

21)είκοσι λεπτά απνευστί…. Μια σχέση που διαλύεται μπορεί να αφήσει υπολείμματα;

Απάντηση…εδώ η ηρωίδα λέει…μέτρησα τα αρνητικά σου, μόνο και μόνο για να κάνω βήματα μπροστά.. μα προχωρούσα με τα θετικά σου….λοιπόν είναι δυνατόν να μην αφήνει;

Τελική ομιλία μου στην παρουσίαση του βιβλίου

Ελένη….Σήμερα 17 του Μάρτη μέρα σημαδιακή για μένα..

-17 του Μάρτη 2014….. Μετά από την πρώτη συνεργασία με τον Βαγγέλη Δαρδανό του εκδ οίκου Gutenberg X.Dardanos,  παρουσιάστηκαν τα δυο μου βιβλία .*Ζωή ..ρόδι που έσπασε*και *πέταξα μ’ ένα κοπάδι γλάρους*

-17 του Μάρτη του 2016….Πάλι μαζί, με παρουσίαση το επόμενο βιβλίο *Μοίρα μου…σα ματωμένο παραμύθι *

-και σήμερα πάλι 17 του Μάρτη 2018 με **το όνομα της Ελένης**…

και όχι μόνο αυτό…πάντα παρέα με τους αγαπημένους μου φίλους και συμπαραστάτες…Τον γνωστό συγγραφέα Δημ. Βαρβαρήγο, με τη διακριτική του συμβουλευτική προσφορά…  την ποιήτρια Τζένη Κουφοπούλου, την ηθοποιό μουσικοσυνθέτρια και ποιήτρια Μαρία Συμεών… Σήμερα όμως έχω ακόμα πιο μεγάλη χαρά που  είναι κοντά μου κι η φίλη μου η ποιήτρια Νιόβη Ιωάννου.( Μα κι ένας ακόμα που σημάδεψε τη γραφή μου. Ο δάσκαλός μου Μιχάλης Δήμου. που πολλά απ’ τα διηγήματα αυτά, έχουν την σφραγίδα του..)

Επετειακή λοιπόν η αποψινή μας συνάντηση, γίνεται πιο γιορταστική και με την παρουσία όλων σας, δικών μου  ανθρώπων αγαπημένων, συγγενών και φίλων. Καθώς και με τη φιλοξενία μας στο Θέσις 7…/Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς …καλό σας βράδυ…